W ciągu 4 tygodni Warszawa była zmuszona kapitulować. Mimo wszystko Polska dumna być może, że i tak długo stawiła czoło tak wielkiej potędze. Z chwilą kapitulacji Warszawy rozpoczęły się straszne rządy Niemców w Polsce. Ucisk i terror stosowany był z nienotowanym w dziejach barbarzyństwem. Coraz liczniejsze rzesze obywateli polskich dzięki swym nieugiętym przekonaniom politycznym przekraczały progi lochów więziennych i bram obozów koncentracyjnych z których jakżeż wielu nie wróciło i nie wróci już nigdy.

   Pamiętny dzień dla naszej wioski to dzień 7 i 8 grudnia. W nocy z 7 na 8 grudnia wywieziono rodzinę miejscowego ks. prob. Starczewskiego do Generalgouvernement. Musieli cały swój dobytek zostawić i iść na tułaczkę. To samo stało się z wszystkimi nauczycielami pobliskich wiosek. Miejscowy ks. prob. Józef Starczewski zdążył uciec i jako stróż nocny utrzymał się w Poznaniu do 41 roku. Lecz niestety i tam go schwytano i wywieziono do obozu koncentracyjnego Mauthausen skąd już nie powrócił.

   W listopadzie 1939 r. przybył do naszej wioski ks. B. Wąsowicz z Rawicza i objął duszpasterstwo naszej parafii.

Niemcy na każdym kroku utrudniali mu spełnianie obowiązków duszpasterskich. Każdego tygodnia, gdy chciał w niedzielę odprawić mszę św. musiał mieć zezwolenie władz niemieckich. W ciągu tygodnia mógł mszę św. odprawić tylko przy drzwiach zamkniętych.

Niemcy zburzyli wszystkie figury i krzyże przydrożne.

W naszej wiosce rządy Niemców dają się coraz więcej we znaki.

   Dnia 15 maja 1940 r. gestapo kuślińskie aresztowało miejscowego ks. B. Wąsowicza oraz miejscową nauczycielkę Halinę Smolińską. Obydwoje zostali wywiezieni do fortu VII w Poznaniu, a stamtąd do obozu. Ks. B. Wąsowicza wywieziono do obozu Mauthausen, a miejscową nauczycielkę do Ravensbrück w Meklemburgii.

Obydwoje przetrwali obóz, mimo ciężkich przeżyć i po pięciu latach mąk wrócili na swe placówki, by dalej podtrzymywać ducha w narodzie i wszczepiać wzniosłe hasła ,,Bóg i Ojczyzna”.

   Dla miejscowej ludności czas okupacji był straszny. Gospodarzy wszystkich wywieziono do G.G., a nad ludźmi pracującymi we dworze znęcał się administrator tego majątku Gerth. Za każde najmniejsze przekroczenie bito ich do krwi lub odsyłał do policji kuślińskiej, a ta szpicrutą biła do utraty przytomności. Dzieci 12,13,14- letnie musiały chodzić do pracy. Do szkoły chodziły tylko w miesiącach zimowych i to do Trzcianki, gdyż w Michorzewie była tylko szkoła dla Niemców.

Pamiętny dla miejscowej ludności był dzień w którym bito na salce parafialnej wszystkich mężczyzn. Powodem było zabranie snopka słomy z majątku.

My Polacy doskonale zdajemy sobie sprawę z tego ile ofiar, ile krwi, ile istnień ludzkich straciliśmy w ostatniej wojnie, trwając niezachwianie w polskości, której siły i znaczenia najsroższy terror, przemoc i najbardziej wyszukane perfidne metody naszego odwiecznego wroga nie mogły złamać. Dopiero postępy wojsk sojuszniczych przyczyniły się do uratowania życia dziesiątkom tysięcy ludzi.

   Dnia 25 stycznia 1945 r. wkroczyła armia sojusznicza do naszej wioski, witana przez miejscową ludność z wielką radością.

Tego samego dnia rano Niemcy podpalili jeszcze magazyn pełen żywności. Miejscowa ludność ogień ugasiła, a potem raczyła się zapasami magazynowymi. Ludność miejscowa po prostu wozami całymi wywoziła do siebie zapasy z tych magazynów. Były tam: mąka, makaron, cukier, kaszka manna, sól, cukierki, mięso w puszkach, ryby, papierosy i najrozmaitsze wódki. 

W dniu tym po prostu cała wieś była pijana.

   Dnia 1 (stycznia) marca 1945 otwarto już u nas szkołę polską. Pierwszą nauczycielką po okupacji była p. Anna Guntherowa. Potem kierownictwo tutejszej szkoły objął p. Kaczmarkiewicz Franciszek i był na posadzie tej do 1.IX.45

   Dnia 17.V.45 roku wróciła z obozu koncentracyjnego Ravensbrück miejscowa nauczycielka Halina Smolińska i objęła urzędowanie dnia 1 VI 45.

Panią Annę Guntherową przeniesiono do Pakosławia.

   Z dniem 1 IX 45 r. objęła kierownictwo tejże szkoły p. H. Smolińska. Kier. Kaczmarkiewicz wyjechał na wschód do Otynia. Jako drugą siłę nauczycielską przydzielono do tutejszej szkoły p. Kaczmarkiewiczową M.Z dniem 1 IX 45 r. objęła kierownictwo tejże szkoły p. H. Smolińska.

Nowy rok szkolny rozpoczęto uroczystym nabożeństwem.

   Od 1.X.45 – 15.III.46 prowadzono przy tutejszej szkole kurs dla dorosłych. Kurs ten zakończono egzaminem przy siedmioklasowej szkole pow. w Opalenicy. Egzamin ten zdało 14 uczniów i na podstawie tego egzaminu otrzymali świadectwa ukończenia siedmioklasowej szkoły powszechnej.

   Dnia 22 XII 45 urządzono dla dziatwy tutejszej szkoły uroczystą gwiazdkę, na którą składało się śpiewanie kolęd i deklamacje przy zapalonej choince.

   Bardzo uroczyście obchodzono I rocznicę oswobodzenia Michorzewa spod okupacji oraz 200 setną rocznicę urodzin Tadeusza Kościuzki.

Dnia 9 maja 1945 roku odbyła się w Michorzewie gminna uroczystość na której dzieci szkoły w Michorzewie popisywały się tańcami, śpiewem i deklamacją.

   Dnia 28.VI. Zakończono uroczyście rok szkolny odegraniem sztuczki ,,Taniec kwiatów''. Również w dniu tym pożegnano p. Kaczmarkiewiczową M., która wyjechała na Zachód do męża swego kier. szkoły w Otyniu.